Նավալնու մահը փրկեց Մյունխենի անվտանգության միջազգային հերթական կոնֆերանսի դեմքը: Հանրությունը սպասում էր լուրջ քննարկումների և լուծումների, որոնք կարող էին մեղմել պատերազմի օջախների շուրջ ձևավորված բարդ առճակատումները ուժային կենտրոնների միջև:

Հայաստանից հեռացավ միջազգային մակարդակի վերջին ներդնողը՝ HSBC բանկը։

Տրանսպորտի թանկացումից վախեցան, իսկ սահմանադրության փոփոխությունից՝ ոչ։

ԱԳՆ կայքից «Լեռնային Ղարաբաղ» բաժինն է անհետանում, ասում են՝ թարմացնում ենք, զորամասերից զոհված տղերքի փառքի անկյուններն են հանում, ասելով, թե որոշել են թարմացնել, Արարատ քաղաքի կենտրոնի պուրակից ազգային հերոսների նկարներն են հեռացնում, էլի պատճառաբանելով, թե թարմացնում են…

Բա ի՞նչ անեք այս 3 միլիոնանոց հանրապետությունում, որ տեղյակ լինեն՝ Նախիջևանում էլ նույն բանն է կատարվում, ինչ՝ Արցախում։

Իսկապես շատ բան նորովի գնահատելու ու մեկնաբանելու կարիք ունենք, բայց առաջին հերթին պետք է հասկանանք մեր ով լինելը։

Քաղաքական այդ պահի կոնյուկտուրայից ելնելով՝ երբեմն իշխանությունները աչք են փակում երկրի ներսում կոլաբորացիոնիստական (թշնամու հետ համագործակցող) աշխատանք կատարող անձանց կամ խմբերի վրա։ Օգտագործում են նրանց, իսկ քաղաքական այդ պահի կոնյուկտուրայի փոփոխությունից հետո այդ խմբերը, որոնք հենց սկզբից էլ բացահայտված են հատուկ ծառայությունների կողմից, հանկարծ հռչակվում են թշնամու ագենտներ և հայրենիքի դավաճաններ, ու պարտության, դժբախտությունների, ձախողումների ամբողջ մեղքը բարդվում է հենց նրանց վրա։

Պոպուլիզմը բազմադեմ ու բարդ կենդանի է, իսկ բոլոր տեսակի պոպուլիստները հետապնդում են որևէ կոնկրետ էգոիստական նպատակ։ Իսկ այդ նպատակները կարող են կապված լինել իշխանության և բիրտ ուժի տիրանալու հետ, որը համապառասխան բազա կստեղծի հետագայում նաև հարստության տիրանալու համար։

Երևանում՝ «մատաղացու ոչխարի ու գազազած ցլի», Հուլուսի Աքարի Ալիևին նվիրած կացնի, Հայոց թե՞ Հայաստանի պատմություն, 7-րդ դասարանի պատմության դասագրքի, կարմիր գծերի ու տրանսպորտի թանկացումների դիսկուրսն է գնում, իսկ Ադրբեջանում և մասնավորապես Ստեփանակերտում՝ նախագահական ընտրություններում Ալիևն իր հաղթանակն է տոնում:

Մեր վիճակը 50-ապատիկ ավելի վատ է, քան 2020-ի նոյեմբերի 9-ին էր։ Նոյեմբերի 9-ից հետո չի եղել մեկ օր, որ արթնանանք ու մի կորուստ ունեցած չլինենք։ Ու արդեն ոչ թե միամտություն, այլ բացարձակ զոմբիություն կլինի հավատալը, թե գործող իշխանությունները մի օր իրավիճակ են փոխելու։ Նոյեմբերի 9-ից հետո յուրաքանչյուր զիջումը մեզ էլ ավելի է թուլացրել, իսկ թշնամու ախորժակն էլ ավելի մեծացրել։